🧨 Kinderroof – Het Meest Genormaliseerde Misdrijf ter Wereld

Vrouwen strijden al eeuwen voor zeggenschap over hun lichaam, hun kinderen en hun leven. Maar terwijl we denken dat we vooruitgang boeken, sluipt een oud misdrijf in nieuwe gedaantes onze samenleving binnen: kinderroof. Niet meer via nonnen aan achterdeuren, maar via familierecht, co-ouderschap en stiefmoederschap. Het is tijd dat we dit durven benoemen.

🕰 Van juffrouw Droanes tot co-ouderschap

Vroeger dreigden moeders met juffrouw Droanes – een symbool voor instellingen waar meisjes hun baby’s moesten afstaan. Kinderroof was een reëel gevaar, verpakt in pedagogische dreiging. Dankzij de tweede feministische golf kregen vrouwen zeggenschap over hun vruchtbaarheid. Abortus werd legaal, vrouwen werden baas in eigen buik. Niemand verplichtte hen hun zwangerschap uit te dragen. Niemand kon meer hun baby’s stelen.

Maar die verworvenheden brokkelen af. Co-ouderschap klinkt gelijkwaardig, maar in de praktijk verliezen moeders de regie. Stiefmoeders nemen hun plek in, gesteund door ‘vaderrechten’. Moeders moeten hun moekeglow afstaan aan vrouwen die zich via de man het gezin binnen wurmen. Dat is geen vooruitgang, dat is een herverpakking van kinderroof. Het is een constante hunt op het reproductievermogen van vrouwen. 

🧒 Zonen verlaten hun moeder zodra er een stiefmoeder in beeld komt.

De loyaliteit verschuift stilletjes, als de vader de nieuwe vrouw aanbeveelt ten koste van de moeder. Zonen die hun moeder eren hebben simpelweg een goede vader. Voor mannen maakt het niet zoveel uit wie hun vrouw of moeder is. Ze hechten zich gewoon niet zo. Wherever I Lay My Hat, That’s My Home. Maar voor moeders is dat verlies rauw. De band die zij hebben wordt ingeruild voor een nieuwe gezinsdynamiek. Moederbinding wordt vervangen door vaderneutraliteit. En zo raken vrouwen hun kinderen kwijt, niet door conflict, maar door vervanging.

In Nederland zijn kindgebonden inkomsten adresgebonden. Wie het kind ‘heeft’, krijgt het geld. In Hongarije gaat het geld naar de moeder, ongeacht het adres. Dat verschil is cruciaal. In Nederland is het financieel aantrekkelijk om een kind bij de moeder weg te halen. De reproductieve arbeid van vrouwen wordt niet beloond. Moeders betalen de prijs, letterlijk en figuurlijk.

Nieuwe wetten, zoals de Wet Drempelverlaging Omgang Grootouders, versterken dit patroon. Grootmoeders van vaderskant krijgen toegang tot kleinkinderen zonder toestemming van de moeder. Alsof vrouwen na de bevalling hun rechten verliezen. Alsof moeders slechts tijdelijke baarmoeders zijn.

🌈 Regenbooggezinnen en wensdenken

Ook in regenbooggezinnen sluipt kinderroof binnen. Twee vaders, waarvan één biologisch en de ander zonder baarvader claimen ouderschap. Maar wie beschermt de moeder? Meerouderschap klinkt inclusief, maar hoe meer ouders, hoe minder moeder. Biologische moeders worden uitgegumd in een juridisch systeem dat hun rol marginaliseert. Wensdenken vervangt werkelijkheid.

🧬 De waarde van eicellen en de prijs van gelijkheid

Vrouwelijke eicellen vertegenwoordigen een hogere biologische waarde dan mannelijke zaadcellen. Toch ontvangen vrouwen zelden erkenning voor hun reproductieve bijdrage. Mannen, ooit beschermers van het gezin, bezwijken voor verleiding en manipulatie. Vaders zijn als Europa: ze geven alles weg. Ze reiken hun kinderen uit aan vrouwen die zich via seks toegang verschaffen tot het gezin. Gelijkheid heeft moeders niet beschermd, maar ontmanteld.

🧓 Een oproep van een ol wief. 

Ik ben een ol wief, gehard door het leven. Ik heb de strijd gezien, de overwinningen gevierd, de terugval meegemaakt. Kinderroof is het meest genormaliseerde misdrijf ter wereld. Het komt in nieuwe vormen, met nieuwe wetten, maar met dezelfde uitkomst: moeders raken hun kinderen kwijt.

De vrouwenbeweging slaapt. Maar ik ben wakker. En ik roep vrouwen op om opnieuw te strijden. Niet alleen voor hun lichaam, maar voor hun kinderen. Stief-pleeg-adoptie-grootmoeders, ik heb er geen hoge pet van op. Mijn onvoorwaardelijke steun gaat naar biologische moeders; de ware moeder.