Mijn man had tijdens ons huwelijk meerdere relaties met o.a. de overbuurvrouw en een schoolpleinweduwe. Het werd hem allemaal te veel, hij functioneerde niet meer. Bij de advocaat hoor ik hem nog zeggen: ‘De kinderen blijven bij Gea, want ik wil haar dit helemaal niet aandoen.’ Dat geeft wel een beetje aan dat ik de kinderen deed en hij de vrouwen. Na onze breuk veranderde hij van koers. Papa’s deugpronkers richtten zich vastberaden op onze kinderen. Mijn voormalige echtgenoot functioneert nog steeds niet; hij laat het zich maar aanleunen. Er valt niet met hem te praten. 

Gisteravond belde ik hem. Zijn stem sloeg over. Ik vroeg hem om hulp, want de band met een kind wordt door de andere ouder gesmeed. Maar hij mag niet van zijn vrouw. Hij zei: ‘Nee dat kan niet Gea’. Hij is dus een actieve ouderverstoter. Ik heb mijn zoon al 18 jaar niet gezien.  De dader weigert los te laten. Zoals ik al zei, er valt niet met hem te praten. Papa’s deugpronkers willen van mij af en hij kan daar niet tegenop. Hij durft het niet voor mij op te nemen. 

Er is ook geld weg. 

Hij is een hele bange man. Als een soort Jos Brech hult hij zich in zwijgen. Op een preppersforum voert zij het hoogste woord namens ‘wij’ en hij vertelt af en toe een lolletje. Op X houden ze zich (anoniem) agressief bezig met dreigingen van staatshoofden, Covid en Zelensky. Ze zitten met twee jaar voedselvoorraad te wachten tot de ‘shit hits the fan’ en dan willen ze onderduiken met ‘onze kinderen’, zoals zij ze consequent noemt. 

Maar dat zijn mijn kinderen.

Die hoeven helemaal niet in een kelder met een stel angsthazen. Het is eerder de angst voor mij, vermoed ik. Je zou maar een kind gejat hebben. 

Iedere keer als ik protesteer tegen papa’s deugpronkers laten ze me vervolgen. Kinderroofsters zijn nietsontziend. Ik heb al een knokploeg van vechtsporters op mij af gestuurd gekregen. Sinds 20 jaar leef ik in een openluchtgevangenis met zwijgplicht. Zonder zoon. 

Ik ben dan wel met een man getrouwd geweest, maar hij is een leeg omhulsel. Papa’s deugpronkers maken de dienst uit. Ik probeer vaak om met mijn zoon te contacten: Ik onderhandel, huil, smeek, word boos, scheld, maar niets helpt. De mannen zitten onder de knot. Liever slaan ze de hakken naar deugpronkers dan een moeder te steunen. Mijn zoon laat met zich deugpronken door papa’s deugteam. Het maakt hem ook niet uit wie zijn moeder is. 

Om hulp vragen heb ik wel afgeleerd. Ik denk dat ik alle instanties wel gehad heb. Kinderroof is gewoon toegestaan in Nederland, kun je hieruit opmaken. Je weet niet wie je voor je hebt: een lege vader, een deugteamlid of een solidaire moeder.  

Dit is waarom ik vrouwen afraad om kinderen te krijgen met een man. Tegelijkertijd probeer ik kinderroof op de agenda te krijgen als geweld tegen vrouwen. Dit is mijn levensverhaal en mijn nalatenschap. Vrouwen worden vermoord, verkracht, mishandeld en beroofd van hun kinderen. Mannen zijn een probleem. Ze verkwanselen je kinderen aan slechte vrouwen. Achteraf ben ik niets meer dan een draagmoeder geweest, die een mooie zoon heeft neergezet voor een ander.