De Moeke-Glow: Waarom Moederschap Geen Bijzaak Is
Ze stonden daar. Mijn kinderen. Met koffers in hun handjes. Te klein voor zoveel afscheid. “We gaan naar papa,” zeiden ze. Maar ik wist beter. Ze moesten naar háár van de wet. De vrouw die mijn plek pakte achter mijn rug om. Ze was toen al vijf jaar bezig mij uit mijn gezin te wissen. De vrouw die mijn kinderen onze kinderen noemt alsof ze ze persoonlijk gebaard heeft. De stiefmoeder.
De Moeke-Glow: meer dan een herinnering
Ik ben 64. Mijn kinderen zijn volwassen. Mijn moederschap is niet voorbij, maar het is veranderd. Wat blijft, is de Moeke-Glow. Die onzichtbare gloed van jarenlange zorg, plaswekkers, monsterpleisters, tranen drogen, 10-minutengesprekken, voetbaltraining, balletles, zwemdiploma’s, eerste liefdes, eerste verliezen. Die glow draag ik. Niet zij.
Ik zie het overal: de stiefmoedercult groeit. Gemeenten, zoals in Groningen, schakelen stiefmoeder-NGO’s als Villa Pinedo in voor kinderen. Daar schrijven ze open brieven van kinderen aan Jan en Alleman, maar geen enkele aan stiefmoeders met de simpele boodschap: Ga weg! Kinderen hebben ook een rol in het bij elkaar houden van hun ouders. Dat geeft hen meer zelfrespect dan het smeken om een beetje begrip. Waarom helpt de gemeente niet?
Moeders leveren
Moeders leveren, altijd. Wij zijn de eersten die voelen, de laatsten die klagen. Terwijl de samenleving zich buigt over inclusie en diversiteit, verdwijnen biologische gezinnen in de geschiedenisboeken. Van moeders wordt verwacht dat zij kinderen leveren aan de nieuwe maatschappij en zwijgen. Stiefmoeder-NGO’s ontwikkelen en verkopen cursussen aan wensstiefmoeders voor de expansie van de cult. Omdat je een kind kunt claimen als je met zijn vader slaapt.
Zolang de Cult heerst, moeten we zwakke ruggengraatloze mannen buitensluiten. Zolang deze cult heerst, moeten wij vrouwen met ruggengraat onze grenzen trekken. Wat me raakt, is dat zoveel moeders zwijgen. Dat we toekijken hoe onze kinderen langzaam van ons worden losgeweekt. Sinds de tijd van de afstandsmoeders zijn er niet meer zoveel kinderen bij hun moeder weggehaald als nu. Alleen heet het anders. Netter. Juridischer. Bonusmoeders noemen ze zichzelf liefkozend. Maar het blijft wat het is: een stille kinderroof.
De stille kinderroof
Over vijftig jaar kijkt men terug op deze tijd met dezelfde afschuw als op de geschiedenis van de afstandsmoeders. Toen dwongen instanties vrouwen hun kinderen af te staan. Ze konden hun gang gaan omdat vader zijn vrouw en kind niet beschermde. Nu zijn het vaders zelf die hun kinderen verkwanselen aan hun actuele bijvrouw. De vervangsters. Geen dominee of pastoor vertelt mannen nog dat zij hun gezin moeten beschermen. De stiefmoedercult is de nieuwe kerk, en haar preek luidt: vervang de moeder en rechtvaardig het met liefde.
Het is hun grote leugen dat relaties met kinderen kunnen eindigen. Dat kan helemaal niet. Man en vrouw zijn voor altijd verbonden in het kind dat zij samen kregen. Dat verbond is duizendmaal dikker dan een huwelijk. Maar stiefmoeders vegen die waarheid het putje in.
Ik zag laatst een moeder in een story. Drie weken zat ze alleen thuis. Haar kinderen waren op vakantie met hun stiefmoeder en haar nieuwe man – die ooit van haar was. Zij mocht niet mee. Voor het dragen, baren en zorgen kreeg ze haar welverdiende vakantie niet. Zo geven we onze kinderen weg.
Onze verhalen terugpakken
We moeten praten. Over moederschap. Niet in de taal van beleidsnota’s, maar in de taal van moeders. We moeten onze verhalen terugpakken. Onze plek. Want zolang wij zwijgen, schrijven anderen onze geschiedenis. En zij schrijven ons eruit.
De Moeke-Glow: Kracht van Moederschap herinnert ons eraan wie wij zijn. Geen vervangbaar zorgmodel, maar de bron zelf. De vraag is niet of de wereld dat nog weet. De vraag is: durven wij het zelf nog te voelen?