Weet je nog, die dag dat we allemaal dachten: dit gebeurt alleen in films? Dat een man zijn vrouw vermoordt omdat ze wil vertrekken? Onlangs stond ik in Groningen, tussen honderden mensen, bij de demonstratie stop femicide. Een moeder sprak. Haar dochter is vermoord. De rode vlaggen waren er. Niemand greep in.

Mishandeling, ondermijning, controle.

Stop femicide is meer dan een protest tegen moord. Het is een strijd tegen de normalisering van vrouwonderdrukking. We leven in een land waar vrouwen verdwijnen in stilte. Niet in steegjes, maar in relaties. 

Kinderroof is ook geweld tegen vrouwen

Wat mij raakt, is de rol van de stiefmoeder. Ja, ik zeg het hardop. De stiefmoedercult. Mannen die hun vrouw verlaten en een stiefmoeder in de gezinswoning installeren. Moeder verdwijnt naar driehoog achter. Kinderen zien geen yin en yang meer, maar een scheve machtsverhouding. Dit is geen modern family. Dit is ondermijning. Dit is sabotage van het moederschap. Stiefmoeders, die zichzelf ‘ONzE faMiliE’ noemen, breken de vrouwenlijn. Het is geen toeval, het is sabotage. Een gerichte aanval op moederschap, een roof van vrouwelijkheid. En wij? Wij slikken het, al jaren.

De wereld draait om de duit en de Fluit.

Sisterhood? Vergeet het. Vrouwen ondermijnen elkaar als het gaat om de duit en de fluit. Van een getrouwde man blijf je af! Toch claimen stiefmoeders andervrouws kinderen, terwijl de echte moeder wordt weggevaagd. Er zijn veel motieven voor intieme terreur, 1 ervan is de verborgen rol van stiefmoeders. Moeders baren generaties, maar worden gemarginaliseerd door een cultuur die bloedbanden als onderhandelbaar ziet. Zonder andervrouws kinderen zijn stiefmoeders nobodies, maar ze krijgen een plek aan tafel. In de wet, in het gezin, in boeken. En de echte moeder? Die verdwijnt in stilte.

Stiefmoeders hebben een ongezonde obsessie met familie.

In de bibliotheek zag ik het boek Alles is familie van Stine Jensen. Ze onderbreken de vrouwenlijn. Ze stelen kinderen. Kinderroof in een nieuwe jas. Het is wensdenken. Net zoals adoptiemoeders ooit kinderen roofden uit Zuid-Amerika of Azië, verschuilen kinderroofsters zich nu achter termen als ‘bonusmoeder’. Draagmoederschap? Een moderne jacht op het reproductievermogen van vrouwen. Het is een patroon: moeders worden uitgegumd, hun rol gestolen. Hoe lang laten we dit nog toe?

Adoptie, draagmoederschap, bonusmoeders – het zijn allemaal varianten van hetzelfde: vrouwen worden beroofd van hun kinderen. Het is bizar dat moeders hun kinderen kwijtraken, omdat vaders hun kinderen overzetten naar een stiefmoeder. De stille meerderheid zwijgt. Maar hoe lang nog?

Moeders leveren de kinderen waar kinderroofsters van afhankelijk zijn. En toch krijgen ze een plek aan tafel. In de gezinswoning. In het boek. In de wet. Terwijl de echte moeder wordt weggevaagd. Moeders baren kinderen. Moeders dragen generaties. En ondertussen worden ze in de marge gedrukt door stiefmoeders, door instanties, door een cultuur die doet alsof bloedbanden onderhandelbaar zijn. Een vrouw die op jonge leeftijd een gezin sticht, mag er tegenwoordig van uitgaan dat een stiefmoeder als matriarch van haar gezin eindigt. 

Wie heeft dit bedacht? Dat vaders hun kinderen mogen inruilen voor een nieuwe vrouw die zich moeiteloos “bonusmama” noemt? Alsof moederschap een accessoire is. Alsof de band tussen moeder en kind iets is wat je kunt fotoshoppen. 

Een kind dat zijn moeder ziet verschuiven naar de coulissen en een stiefmoeder de hoofdrol ziet claimen, leert dat moederschap vervangbaar is. Dat vrouwen inwisselbaar zijn. Dat is ondermijning in zijn puurste vorm.

Ondermijning begint niet met messen of kogels. Het begint met kleine verschuivingen. Met moeders die worden weggevaagd uit het gezin. Met een samenleving die zegt dat een stiefmoeder ook moeder is. Met rechters die moeders behandelen als lastige exen in plaats van als fundament van het gezin.

Hoeveel signalen hebben we gemist? Hoe vaak hebben we gezwegen? Hoeveel boeken, talkshows en columns hebben ons verdoofd met verhalen over “nieuwe gezinsvormen”, terwijl moeders het nakijken hebben?

Femicide, huiselijk geweld en ondermijning gaan niet alleen over brute daden. Ze gaan over het sluipende verlies van respect voor vrouwen. Voor moeders. Voor het fundament van onze samenleving.

En dan mijn vraag aan jou:
Hoe lang laat jij je nog wijsmaken dat moederschap inwisselbaar is?