Ik ben voorstander van biologische moeders. Tegenstander van alles wat haar wegbeukt. Wil je een kind? Pak dan de moeder er maar bij. Punt.
Het moederschap wordt systematisch afgepakt
In meer dan zestig jaar zie ik hetzelfde patroon steeds sneller en brutaler terugkeren: het moederschap wordt onteigend. Onder het mom van inclusie en nieuwe gezinsvormen wordt de biologische moeder gereduceerd tot een tijdelijk gebruiksobject. Een draagfunctie. Daarna: weg.
Macht verschuift zodra er een kind is
Zodra een kind geboren wordt, verschuift de macht. Niet naar het kind. Niet naar de moeder. Maar naar iedereen die denkt er recht op te hebben.
Wie eigent zich het kind toe?
Stiefmoeders
Vrouwelijke familieleden van vaders kant
Dieven van vrouwelijk reproductievermogen: kinderen, eitjes, genen, baarmoeders en geboortekanalen
Jaloezie speelt hierin een centrale rol. Kinderen zijn begeerd bezit.
Wie het kind wil, moet de moeder breken
Dat gebeurt niet met argumenten, maar met karaktermoord. Ze wordt lastig genoemd, instabiel verklaard, ontmenselijkt. Eerst haar reputatie, dan haar positie, uiteindelijk haar kind. Geen incident. Een herhaalbaar patroon.
De mythe van het romantische stiefmoederschap
Stiefmoederschap wordt verkocht als warm en zorgzaam. In werkelijkheid zie ik vrouwen die de plaats van de moeder innemen zonder haar lichaam, geschiedenis of band te erkennen. Niet naast, maar in plaats van haar. Zolang de biologische moeder bestaat, blijft de waarheid zichtbaar. Dus moet zij verdwijnen.
Moeders zijn het echte doelwit
Moeders hebben geen idee hoe diep ze gehaat worden. Ik voel het elke dag, elke keer als ik mijn zoon mis. Als vrouw ben je kwetsbaar. Als moeder ben je een doelwit. Een moeder is niet vervangbaar — en precies dát maakt haar bedreigend voor wie haar rol wil toe-eigenen.
Moeders die meegaan in hun eigen marginalisering
Sommige moeders passen zich aan en geven zich over aan de nieuwe realiteit van een bijrol of achtergrondrol. Dit is imo een overlevingsstrategie: uit wanhoop, uit het idee ‘beter iets dan niets’, uit het gevoel dat je machteloos staat tegenover een systeem dat je kind én jezelf kan ontzeggen. Maar elke moeder die dit doet, helpt onbedoeld het patroon in stand te houden. Het normaliseert dat de biologische moeder vervangbaar is, dat haar rol genegeerd kan worden en dat haar aanwezigheid optioneel wordt. Vaak herkennen moeders dit patroon ook niet, omdat kinderroof langs deze weg is genormaliseerd en gelegaliseerd.
Geen theorie, maar ervaring
Ik ben geen academicus die zwaait met onderzoeken. Mijn stem komt niet uit theorie, maar uit ervaring. Ik heb het zelf ondergaan: demonisering, bedreiging, zelfs de inzet van een lid van het Korps Commandotroepen — een getrainde man die mij dwong weg te blijven bij mijn eigen kind.
En terwijl dit gebeurde, faalde de overheid. Zij liet haar kerntaak los: burgers beschermen. Dit zijn de kenmerken van een falende staat: wetten zonder handhaving, rechten zonder bescherming, moeders zonder veiligheid.
Mijn zoon zal nooit meer terugkomen, want dat zou betekenen dat de andere partij schuld moet erkennen – en dat doen ze niet. Al die jaren hebben ze geen enkele stap naar voren gezet. Het zou voor hen te veel gezichtsverlies betekenen om mij te helpen.
Waar blijven de vaders?
Vaders zouden hun gezinnen moeten beschermen. Maar ook zij zijn ontmanteld. Moreel stuurloos, geïsoleerd en beïnvloedbaar. Ze kijken toe — of doen mee — terwijl de moeder van hun kinderen wordt gesloopt. Niet uit kracht, maar uit zwakte. Ze worden aangemoedigd hun vrouw te mishandelen, want dat is wat kinderroof is: geweld tegen vrouwen.
Het verdriet van een moeder: mijn zoon en de gestolen kerst
Mijn geroofde zoon viert al twintig jaar kerst met de vrouw die hem van mij heeft afgepakt. Zij verplaatste hem 400 kilometer buiten mijn bereik. Ik analyseerde onze foto’s met AI, wij lijken 80% op elkaar: dezelfde lichte huid en grijze ogen die het noorden weerspiegelen. Waddenkustlijn Groningen, Duitsland, Denemarken: Our People. Wat moet je met mijn kind? Moeders zijn cultuurdragers, ik kan mijn heritage niet overdragen. Hij mist het gevoel van thuishoren in dat noordelijke landschap.
Elk jaar opnieuw voel ik hoe een feest dat hoort te gaan over familie, warmte en verbondenheid, wordt gekaapt door iemand die mijn rol wist. Ik ben buitengesloten. Dit is de harde realiteit voor zoveel biologische moeders: het hart van het gezin wordt in handen gelegd van iemand die ons onttroont, terwijl wij machteloos toekijken. Wij moeders hebben geen poot om op te staan. Eigenlijk zouden we onze kinderen particulier moeten beveiligen tegen kinderroofsters.
Sociale media als etalage van kinderroof
Gescheiden vaders in combinatie met stiefmoeders domineren de publieke discussie. Zij grijpen de luidste microfoons, runnen de meeste blogs en podcasts, en trekken veruit de meeste aandacht naar zich toe. Op sociale media is nu een vader die publiekelijk vecht om zijn zonen over te hevelen naar een stiefmoeder. De biologische moeder wordt vernederd en gedemoniseerd. De nieuwe vrouw grijnst breed in de passagiersstoel naar de sukkel die haar zijn kinderen gaat bezorgen. De vader gehoorzaamt haar braaf. Hij is de deserteur in het gezin, de verrader.
De enige schuld van de moeder
De biologische moeder doet niets verkeerd. Ze is alleen maar moeder. Elke keer als ergens een zoon geboren wordt, houd ik mijn hart vast. Zoon + zwakke vader = einde moeder. Zie de zonen van beroemde targeted mothers als Britney Spears en prinses Diana. Jaloerse vrouwen liggen op de loer en drijven ouders bewust uit elkaar. De meeste biologische gezinnen overleven nipt de basisschooltijd – slechts een fractie van de jaren die kinderen nodig hebben om veilig op te groeien. Voor kinderen is dat meer dan wreed. Het doet me pijn om vaders te zien vechten in het leger van de vijand.
Wie dit niet ziet, wil het niet zien. Wie zwijgt, werkt mee. Word wakker.