Ik was de grens over gisteren. Friesland: Bolsward en Terherne. Daar ben ik eens geweest met ons gezin, onze zoon was toen 4 en onze dochter 1. Onze zeilboot lag in de sloot langs de weg. Er was een vrouw die met een klein roeibootje onze zoon meenam. Wij stonden aan de kant naar ze te kijken. Ze ging te ver en ze roeide maar door, terwijl ze lachte. Ik zie ze nog zitten: zij lachend roeiend en mijn kleine jongen met de rug naar ons toe. Ze voer zo het zeegat uit en er stond veel wind. Ik begon te roepen dat ze terug moest komen. Onze zoon had geen zwemdiploma en geen zwemvest aan. Gelukkig luisterde ze naar mij. Ze bracht onze zoon veilig aan de kant bij ons terug. Een aantal jaren geleden is de vrouw om het leven gekomen, nadat ze met haar auto in het kanaal is gereden. Als kind was ze al eens aan de verdrinkingsdood ontsnapt. Ik dacht gisteren aan haar lachende gezicht en hoe gedreven ze van ons weg roeide, daar in Terherne in dat roeibootje