Er verscheen weer eens een onderzoek naar kinderen met gescheiden ouders en het irriteert me. Deze keer komt het van de kinderombudsman. Het is oude wijn in nieuwe zakken: elke onderzoeker borduurt voort op het vorige onderzoek, zonder een nieuwe invalshoek. De kinderombudsman doet een zinloze noodoproep aan ouders om te praten.
Waarom blijven onderzoekers hameren op ouders en niet op het geweld tegen gezinnen door agressieve omstanders? Het is alsof je alcoholisme probeert te bestrijden in een slijterij. Omstanders worden nooit tot kalmte gemaand door de overheid en justitie, terwijl dit wel gebeurt bij geweld tegen hulpverleners die belaagd worden door vrienden en familie van het slachtoffer.
Deze week is het 18 jaar geleden dat mijn zoon geroofd werd door een stiefmoeder. Een vrouw die achteraf bekeken al 5 jaar bezig was om mij uit mijn gezin te werken. Door herinneringen, documenten en foto’s op datum te zetten, maakte ik een tijdlijn. Wij hadden een modelgezin en wij zijn kapotgemaakt door jaloerse vrouwen. Het ging te goed met ons. En daarna brak de hel los om onze kinderen. Niet alleen door buurvrouwen en wenstiefmoeders, maar ook door schoonzussen en oma’s die hun tanden kapot beten op onze kinderen.
Onze kinderen bleven zitten op de middelbare school, terwijl ze in groep 8 bij de Cito-score tot de hoogst presterende kinderen behoorden. Kinderloze tante 1 wilde met onze kinderen en papa op vakantie. Tante 2 zag haar kans schoon om homeopathische behandelingen uit te voeren zonder mijn toestemming. Wensstiefmoeder 1 schreef me brieven met instructies hoe ik naar haar pijpen moest dansen. Eens werden mijn kinderen 4 dagen aan mijn gezag onttrokken. De politie vond ze in de achtertuin van wensstiefmoeder 2. De grootmoeders zetten de kinderen onder druk om te komen logeren. Een keer belde een klassenleraar me met de waarschuwing dat onze zoon vrijdag na schooltijd ontvoerd zou worden. Een stiefmoeder rekruteerde een commando die me sommeerde om bij mijn eigen kind weg te blijven. Vrouwen gaan over lijken om een kind van zijn moeder af te pakken. De onderzoekende kinderombudsman kan zich beter tot hen richten, maar dat zal voor haar ook te heftig zijn. Wij konden ons als ouders niet weren tegen kinderroof door omstanders, die hun eigenbelang vooropstelden.
Een uurtje online bladeren levert een parallelle samenleving op van stiefmoeders, familieleden en wensouders die zich opwerpen als belangenbehartiger van kinderen. Zijn onderzoekers dan blind dat ze deze link niet kunnen leggen?
Vaak kom ik het angstaanjagende woord LIEFDE bij omstanders tegen. Dan springt mijn moederinstinct van links naar rechts. Niemand zou dit accepteren van een pedofiel, die meestal ook een bekende van de familie is.
Toen ik 12 was, had ik een plakboek met daarin een man, vrouw, jongetje en meisje die ik uit de Wehkamp had geknipt. Dat was mijn levensdoel. Ik zocht de juiste partner, droeg onze kinderen en voedde hen met al mijn moederliefde op. We werkten hard om een mooi huis en een boot te kopen. Maar alles is me afgepakt. Nadat ons gezin uit elkaar gerukt werd, werden onze kinderen, broertje en zusje, ook nog uit elkaar gerukt. Een afgunstige stiefmoeder zit nu met mijn gezin en ik ben eruit getrapt. Wij zijn kapotgemaakt en mogen niet bij elkaar komen door de jaloerse omstanders, die nu hun bestaanszekerheid ontlenen aan de kinderroof die ze hebben veroorzaakt.
Ik ben een beroofde moeder. Als ik terugdenk aan onze geschiedenis, komt er woede naar de oppervlakte. Verdriet om verloren potentieel en wat had kunnen zijn. Deze dagen rouw ik om mijn geroofde zoon en om mijn vernielde gezin. Ik heb het er nog iedere dag moeilijk mee.